Dinsdag in Haiti

De wekker ging ook deze ochtend weer heel erg vroeg. Om 5.30 uur is meneer al zo'n beetje wakker, maar dat loopt ook wel gelijk met het dagschema wat hij hier al altijd had en wat ook in Haiti wel redelijk normaal is. Het is 's avonds namelijk vroeg donker en zonder electriciteit kan men hier niet echt veel meer doen. Bij het weeshuis en in het Guesthouse hebben ze 2 grote genratoren staan die bijna de hele dag staan te ronken en te bulderen (alsof er een vrachtauto stationair staat te draaien)om stroom te geven.
Wanneer je bij het Mainhouse aankomt is het 1e geluid wat je hoort en meteen daarna het gehuil en gekrijs van 40 babys. Maar het went!
S' Morgens zijn we met Lois naar het Missiehuis geweest. Zij is verder gereden met de jeep om haar man en Bas, de nederlandse vrijwilliger, naar het nieuwe onderkomen van GLA te brengen om er te gaan klussen.
De echte bouw van het weeshuis ligt echter helaas stil omdat er vanwege de recessie te weining donaties binnen komken om de bouw voort te zetten. Heel erg pijnlijk om dat te horen.
Ondertussen zijn wij met bewaking in het Missiehuis geweest en een klein stukje langs enkele straatventers. Dit stukje van de straat was veilig voor ons en met de bewaking hoevde we ons geen zorgen te maken zei Lois. Het is uiteindelijk best wel moeilijk om te besluiten bij welke marktkoopman je uiteindelijk spullen koopt want je wilt iedereen natuurlijk iets gunnen. Helaas gaat dat niet.
Als enige blanke met een donker kind op je arm weet men ook dat spullen koopt en maar tijdelijk in het land bent. Dat geeft nog een extra opgelaten gevoel omdat je je nergens achter kunt verbergen.
Na de lunch bij Lois hebben we Ziggy naar bed gebracht en zijn we de rest van de middag in het GBuesthouse gebleven omdat onze gastvrouw Lois haar 2 kinderen onderwijs moest geven.
Dit kan in Canada en de VS (de gastfamilie is Canadees) daar kunnen vnml. moeders hun kinderen thuis les geven. Dit vergt voor zowel de kinderen en hun moeder best wel wat discipline om het elke dag een paar uur zonder afleiding vol te houden.
De grootste bliksemafleider in de loop van de middag was Ziggemans, die ontdekte dat de kinderen van zijn Toddler huis ook in het Guesthouse waren om les te krijgen van juffrouw Kiki.
Ziggy stond vanaf het balkon luid te schreeuwen en te zwaaien naar zijn klasgenoten die buiten pauze hadden.
We zijn even met hem beneden geweest maar al snel wilde hij weer terug naar boven, wetende dat hij nu niet meer bij het klasje hoorde maar bij ons. Onbegrijpelijk hoe snel kinderen het ene stuk afsluiten om zich vol overgave in hun nieuwe leventje te laten leiden.

Wij staan er telkens weer versteld van en hebben ook echt het idee dat hij helemaal zichzelf is en ons niet wil 'pleasen' wat ook heel begrijpelijk zou zijn.
Ook de andere mensen die ons samen zien vinden hem zo puur en ongedwongen! Dat doet is echt heel goed!

Wat ons verder helemaal ingepakt heeft is de geweldige manier waarop je begeleidt wordt door alle mensen in het weeshuis. Iedereen weet dat je er bent, ook al zijn er zoveel kinderen, vrijwliigers en andere adoptie ouders. Maar niemand bemoeit zich met je. Ze laten je helemaal je gang gaan, of het nu aan tafel is of ergens anders in het gebouw.
Als we aan tafel gaan komt er ergens ineens weer een kommetje tevoorschijn speciaal voor Ziggy en even later spreekt iemand anders van de staf je weer aan wat er de volgende dag op de planning staat.
Dixie de directrice weet precies wie we zijn en wat Ziggy's verhaal is. Zij heeft met haar man samen dit weeshuis al meer dan 17 jaar en is nog altijd met heel haar hart begaan met al het leed wat er in Haiti is.
Je met het eigenlijk zelf ervaren wat het is om in zo'n omgeving mee te mogen draaien...we hadden het al van andere ouders gehoord maar het is inderdaad heel erg bijzonder, daar boven op de berg in Port au Prince!

Hijahoo
Tot morgen!