Thuis

Ja mensen als jullie dit lezen zit de reis er voor ons al op en zijn we weer verenigd met onze dierbare.
Reden voor het laatste verslag is eigenlijk dat ik net als in een paar vorige meldingen ook al te kampen had met ontzettend slechte internet verbindingen.
Iets waarvoor je met een reisweblog die je up to date wilt houden toch te maken hebt.
Achteraf gezien is dit me eigenlijk nog meegevallen de keren dat dit echt onmogelijk was.
De laatste keer dat ik m’n verhaal plaatste was in Lhoksemawe in een plaatselijk internet cafe omdat het hotel aldaar ook niet beschikte over een goede internetverbinding die dag.

O.K. donderdagmorgen waren we dus ook weer vroeg opgestaan om onze weg te vervolgen richting Medan.
De autorit die we voor de boeg hadden bedroeg ongeveer 300 kilometer.
Nadat we ons uitgecheckt hadden gingen we op pad met onze nieuwe chauffeur Saragih.
Deze is de vaste chauffeur bij Sab-Sas.
Saragih had de weg die we nu richting Medan rijden,de dag van tevoren al bereden .Je krijgt heel veel respect voor die man als je in de auto zit en onze weg naar Medan vervolgen.
Het lijkt er heel sterk op daar het slagings percentage bedroevend laag is de afgelopen 20 jaar m.b.t. het rijden in een gemotoriseerd voertuig.
Angstzweet en bijna dood ervaringen wisselen constant af met wijdse rijstvelden en lieflijke dorps taferelen.
Dit laatste houd de moed er natuurlijk wel weer in.

Na drie uur “rijden”, tijd voor een bakkie en een saffie, ja gerookt werd er flink.
Een kwartiertje bleek genoeg te zijn om de moed weer bij elkaar te rapen en verder te gaan.
Een vreemd tafereel was ook het inzamelen van geld voor moskees.
Er werd midden op de weg (denk aan weg van het caliber Napoleonsebaan) gewoon olievaten neergezet, waar tussen in de collecteurs gingen staan met hun bakjes.
Dit natuurlijk zonder waarschuwing vooraf.

Je ziet ondertussen het beeld veranderen van het streng islamitisch geloof naar een iet wat mildere vorm.
Je ziet meer vrouwen zonder hoofddoekjes op en ook andere vormen van geloof ziet men hier verschijnen.
Het verschil tussen Medan en Bandah Aceh is toch wel weer erg groot als je een paar weken in Bandah hebt vertoefd.
De stad oogt meer westers en ook de inwoners aantal is ook beduidend groter.Medan heeft er ongeveer 3 miljoen,terwijl Bandah Aceh er maar 250000 heeft.
Om halfvier stapte we de lobbie van het hotel binnen en kregen we de sleutels van de kamers aangereikt die Taco De Vries had gereserveerd voor ons.
Na een verkwikkende douche begaven we ons naar de hotelbar om een lekker getapte Bintang te verorberen.
Jan en Guus die ik kort daarvoor aan de lijn had, waren even naar de stad gegaan.
Zei waren eerder die dag al geariveerd in Medan vanuit Meulahbow met een vliegtuigje.
Na ongeveer een uurtje voegde de Meulahbow gangers zich bij ons aan en werden de verhalen en indrukken over en weer verteld.
’s Avonds kwam Taco samen met zijn echtgenote ons ophalen voor een diner in een mooi Balinees restaurant. Het was een ontzettend leuke avond en Taco vertelde nog dat er nog een dag word georganiseerd voor de mensen die al een keer in Indonesie waren geweest, om wederzijdse kennis en ervaringen te vertellen.
Na ons etentje en nadat we afscheid hadden genomen van Taco,zijn we met ons vieren nog even naar de hotelbar gegaan.
Daar zagen we tot ons grote ontsteltenis dat het hotel ook nog huisdieren had.Een rat (jawel) hield ons vanonder een barkruk nauwlettend in de gaten.
Qrien die een fototoestel meegenomen had die avond,had de helderheid van geest om er snel een foto van te maken.Flits.

Die vrijdagmorgen besloten we om even naar Sun-Plaza gaan.
Dit is een grote shoppingmall waar men vanalles en nogwat kan kopen.
Aangezien dat winkelen normaliter niet mijn grootste hobby is in Nederland, had ik dat gevoel in Medan ook al na een kwartiertje.
’s Middags moest alles anders worden.
Gezondheid en fitheid moest weer terug in mijn body komen.
Afgelopen met drank en tijdelijk roken. Guus en ik besloten om naar de fitnessruimte te gaan in de kelder van het hotel. Guus zocht de sauna op, terwijl ik op de loopband mijn voorzichtige intrede weer deed. Na ongeveer een maand niks te hebben gedaan aan sport viel mij dit koud op het lijf. Het kwam ook dat het in de ruimte een benauwdheid heerste van een tuinderskas op een mooie zomersedag. Poehoe.
Nawat gedronken te hebben, Guus opgezocht in de sauna.
Dat was ook benauwd, maar dat weet je van te voren als je in dit soort ruimtes gaat.
Het ergste was de verflucht die je bij je strot greep.
Schijnbaar hebben ze hier geen grenen of cedar houtsoorten.
Om het hout te beschermen hebben ze het maar geverfd. Aangezien dat het in de sauna warm wordt gaat de verf ook weer werken en een smerige lucht vervuld de ruimte.
Na afloop nog een massage genomen en ik voelde me nadien ook weer als herboren.
Je spieren in je lijf worden in een uur tijd flink onderhanden genomen.
’s Avonds kwam Iman en een andere Sab-Sas man ,(de naam is me helaas ontschoten,sorry) die bij Guus en Jan een paar dagen was geweest als tolk, ons verblijden met een diner.
Ja je moet wel van uit eten houden als je hier naar toe komt.
Wederom een zeer geslaagde avond en ook van Iman en de andere man namen we afscheid. Onze laatste avond in Indonesie was bijna teneinde en morgen stond er een lange dag op het programma boordevol met reizen. Een laatste rondje werd ingezet en toen besloten we toch maar ons warme nestje op te zoeken.

Toen ik de volgende morgen om half negen beneden kwam had Jan Basten alweer netjes zijn bordje nasi leeg. Ging ie wel missen zei Jan.
In Meulahbow aten de jongens drie keer per dag warm.
Omdat wij in ons guesthouse verbrachten, hadden wij een Nederlands ontbijt iedere morgen.
Iets wat Qrien en ik allebei perfect vonden.
Het vliegtuig dat ons naar Kuala Lumpur zou vliegen vertrok om kwart voor vier.
Aangezien dat het af en toe hectisch aan toe gaat op de airport, besloten we dat we er maar op de tijd aanwezig moesten zijn.
Een juiste beslissing bleek dit te zijn, omdat Jan zijn handbagage iets te groot was, moest dit snel in een kleiner plastic zak omgeruild worden.
Na veel vijven en zessen was de operatie geslaagd en konden we gaan wachten op vertrek.
Om even voor vier vlogen we dan ook naar Kuala Lumpur.
Een klein uurtje later stonden we dan ook weer op het grote vliegveld van Kuala Lumpur en de westerse wereld was in een keer weer een heel stuk dichterbij gekomen.
Hier moesten we net als op de heen weg ook weer een hele tijd wachten.
Gelukkig zes in plaats van acht uur hangen slenteren koffie drinken en klok kijken.
Kwart voor twaalf liepen we door de sluis om plaats te nemen in de 747 richting Amsterdam.
Een vlucht van twaalf uur en 45 minuten.

Slapen is er voor mij niet bij aangezien dat ik met m’n benen in de knoop zit.
De verzorging echter is in het vliegtuig zeer optimaal en met eten en drinken viel de reis toch nog wel erg mee.
’s Morgen kwamen we om half zes aan op Schiphol.
Hierbij moesten we dan ook afscheid nemen van m’n zeer leuke en sympathieke collega Qrien Rijnbeek, met wie ik een zeer leuke tijd gehad heb.
Ik vond het een zeer leerzame tijd om met een totaal onbekend iemand in een totaal onbekend land een werkervaring op te doen.
Is het voor Qrien zo dat de vliegtuigen bij hem in de achtertuin landen,en dat hij over een kwartiertje weer thuis is, moesten wij nog drie uur doorbikkelen voor dat we met onze City-Hopper richting Maastricht vlogen.

Maar dan,na ongeveer 35 minuten vliegen, arriveerden we weer op Limburgse bodem.
Nadat ik uitgestapt was en naar de aankomsthal liep hoorde ik van veraf een geroep.
Omdat ik dit in eerste instantie niet kon plaatsen liep ik verder door, maar toen het geroep aan bleef houden keek ik op en zag dat Marina en mijn vrienden boven op een platvorm stonden met een spandoek met de tekst PAPA ROB.
Tja,dat is nog eens een thuiskomst,super.
Toen ik m’n koffer van de band had gepakt en door de deuren liep van de ontvangsthal stond er een hele delegatie van familie, vrienden en collega’s ons op te wachten.
Het was een ontzettend leuk weerzien voor alle.
De uitzending zit er voor mij op.
Na een maand van werken in Bandah Aceh is dit een ervaring geworden die ik niet meer zal vergeten.
Het zelf mogen ervaren wat het is om “in den vreemden” te verblijven is voor mij een enorme beleving geweest.
Het omgaan met de mensen aldaar en soms met handen en voeten proberen uit te leggen wat we bedoelen,de vriendelijkheid en warmte die we kregen zijn er ook om nooit te vergeten.
Ik hoop dat ik met m’n verhaal een beetje Indonesie op jullie beeldscherm heb over kunnen brengen.
Het schrijven heb ik als zeer leuk ervaren, omdat ik zo de dagen ook weer opnieuw heb beleefd tijdens het schrijven.
Ook de reacties op de site waren een drive voor mij om dit op te schrijven.
Dank jullie wel allemaal.

Deze site blijven Marina en ik bijhouden om de hele adoptie procedure de komende maanden van “ozze” Ziggy te kunnen vastleggen met berichten en foto’s vanuit Haiti.
Dus jullie blijven welkom op dit internet adres!!!

Nogmaals mijn hartelijke dank en hopelijk gauw tot ziens.

Groetjes Rob.