De afgelopen dagen

Woensdagmorgen 8.15 waren we weer present op het hoofdkantoor.
Vandaag is het ook de dag dat Taco de Vries en een paar directeuren van verschillende waterleiding-
bedrijven ons een bezoekje kwamen brengen.
De dag begon, zoals bijna gebruikelijk, ontzettend traag.
Niemand is op z'n plek als je hem wilt hebben.
We besloten maar om alvast naar "onze wijk" te rijden en kijken wie er vandaag op zal komen draven.
Ja, het leven staat vol verrassingen hier.
We besloten met de tekeningen in de hand en met twee ijzerdraadjes(een soort wiggelroede)eens te kijken waar ongeveer de leidingen zouden kunnen liggen.
Dat viel nog niet tegen.
Iedereen in de buurt keek het van een afstandje eens aan, maar werd toch overmand door nieuwsgierigheid.
Het principe van de draadjes is dat wanneer er een leiding loopt dat de draadjes naar elkaar toe gaan wijzen.
In negen van de tien gevallen pakte dit gunstig uit.
We hadden niks te verliezen, omdat van de tekening toch geen snars van klopte.
's Middags kregen we nog hulp van een paar "diggers".
Dat zijn jongens die alleen maar gaten hoeven te graven voor de PDAM en het vuile werk moeten opknappen.
Dat is nog eens werken, alleen met een schopje en een stuk ijzer maken zij de gaten voor ons klaar en dat ook nog op blote voeten.
Ik heb toch wel compassie met de jongens, ze staan tot ongeveer hun knieen in het vuile water en dan ook nog op blote voeten en niet te vergeten de vuile grond, want hier gooien ze letterlijk alles op de grond en dan erna hupsakee terug het gat in. Getverdamme.
Veel van die "diggers" komen uit West-Java.
Ze zijn hier gekomen omdat de levensstandaard in Banda Aceh toch nog wat hoger is dan op Java. Je wordt er niet vrolijk van als je dit ziet, maar aan de andere kant hebben ze wel een inkomen. De werkeloosheid is hier toch wel vrij hoog.

Om twee uur gingen we naar een restaurant waar we Taco en de rest van het gezelschap zullen ontmoeten.
We hebben Taco gezegd hoe de zaken er voorstaan en dat dit niet van een leiedakje verloopt, verre van dat zelf.
Hij had het een en ander al vernomen van zijn "adjudanten" om het in vastelaovend termen te noemen.
Hij wou het graag met eigen ogen zien en zijn toen naar de wijk gereden.
Bij aankomst in onze wijk bleek dat we geen woord gelogen hadden tegen Taco.
Het viel hem vies tegen dat er zo weinig support was.
Dit was het volgende punt op z'n vergadering.
Een wandeling door de wijk is een mooie gelegenheid voor onze gasten om te laten zien waar wij tegen aan lopen continu.
's Avonds werden wij samen met onze huisgenoten uitgenodigd in het grote Hermes Hotel voor een diner.
Volgende morgen weer vroeg uit de veertjes en na een lekker ontbijtje weer op pad.
We wilden een gesprek met de directeur om toch ons meer tegemoet te komen met diversen mensen. Nada.
Niemand was ook maar aanwezig om ons ook maar iets toe te zeggen.
Vette pech.
Toch maar weer aan de slag gegaan bij de plaats waar we gisteren gestopt waren.
Bij zo'n situatie moet je de moed niet verliezen, maar het positieve eruit halen.
De mensen in de wijk zijn ongelofelijk aardig en vriendelijk tegen ons.
Het enige wat ze in het engels kunnen zeggen tegen ons is "hey mister hauw aar jou doejin", dus wat terug zeggen is voor hun abrakadabra.

Na onze lunch kregen we toch wat meer mankracht toebedeeld en dat geeft de burger weer moed. Met 6 gravers schoot het werk nu tenminste goed op.
Het een met het ander lek werd gemaakt.
Sommige lekkages zaten er al jaren. Er werd gewoon een oude fietsband met tape om gedaan en klaar.
Blijkbaar hebben ze vaak er geen benul van om dit soort problemen grondig aan te pakken. Pappen en nat houden zeggen we dan in Nederland.

Voor het avond eten was ook deze keer weer gezorgd.
We werden wederom uitgenodigd voor een diner, jaja die Allah heeft het goed met ons voor. Dit keer kwam de uitnodiging alweer van Jan Kraaij.
Een medewerkster van hun ging terug naar huis in Djakarta
We gingen naar een restaurant waar men ook bier serveerde, iets dat men in Bandah Aceh niet vaak tegen komt.
Donderdag nacht niet kunnen slapen, ik was er hondsberoerd aan toe (kwam niet van het bier trouwens).
Meer tijd verbracht op de pot dan in het nest. Kwam het niet van onder dan kwam het wel van boven. Christus nog an toe.Wass ein elend.
s'Morgens zo goed en zo kwaad als het maar ging opgestaan en toch maar een snee brood naar binnen gewurmd. Dat kon ik toch nog wel verdragen.
Alle moed bij elkaar geraapt en toch maar gaan werken.
Dat hield ik anderhalf uur vol en toen Munir gevraagd me terug te brengen naar het guesthouse.
Gelijk naar bed gegaan en geslapen als een os.
Halverwege de middag eerst een douche genomen en wat gedronken.
Na een aspirientje ging het weer een heel stuk beter met het mannetje.
Vermoedelijk toch wat gehad wat niet echt kosjer was.
Het is hier zo ontzettend opletten met wat je eet en drinkt.
s' Avonds was weer alles normaal en heb weer gewoon kunnen eten.
Qrien heeft voor de zaterdag Munir gecharterd om ons wat leuke plekken te laten zien.
Maar dat lezen jullie maandag pas weer.
En voor degene die de vastelaovend vieren "un paar sjoen daag" en tot de volgende keer.
Groetjes.