3e weekend

Na de miserabele vrijdag, begon voor mij de zaterdagmorgen weer als vanouds.
Qrien had onze chauffeur gevraagd om wat met ons rond te gaan rijden.
We hadden van de jongens van het huis gehoord dat een tochtje naar het strand de
moeite waard moet zijn.
Zo gezegd zo gedaan.
Het schijnt dat de stranden zaterdags hier niet veel benut worden, dat komt omdat veel
mensen hier 's zaterdags ook gewoon moeten werken.
We reden richting zee en moesten daarna helemaal door de stad rond rijden om er te komen.
Het strand ligt ongeveer een kwartiertje van ons huis vandaan.
Het is toch altijd weer een fascinerend schouwspel om hier lekker lui achterin de auto
deel te nemen aan het verkeer.
Een ratjetoe van brommers die huizen hoog beladen zijn met van alles en nog wat.
Het valt me trouwens wel op hoe rustig hier de mensen blijven ondanks de verzengende hitte en de drukte.
Als ik dat vergelijk in ons natte kikkerlandje slaan de stoppen al bij 20 graden door.

Als we bij het strand aangekomen zijn, blijkt inderdaad dat het wel heel erg rustig is.
Werkelijk niemand is er te zien, behalve in een kraampje aan de weg die wat van z’n waar probeert te verkopen.
Een eindje verderop is het helemaal een prachtig uitzicht.
Via een smal paadje bereiken we het strandje waar het waanzinnig mooi is.
Ruige rotsen steken woest uit de blauwe zee.
Er in zwemmen is niet altijd mogelijk omdat de stroming af en toe enorm gevaarlijk kan zijn.
Ook hier heeft de tsunami goed huis gehouden, maar de wederopbouw is al aardig op weg.
Als je hier over het strand loopt blikken je ogen ook naar de enorme rotzooi die de mensen hier allemaal achterlaten.
Ze flikkeren werkelijk alles achter hun kont weg, walgelijk.
Na het strand tafereel verder door naar nog een tsunami souvenir, nl het schip dat vier kilometer over land is geschoven.
Het schip dat 60 meter lang en 20 meter breed is staat dus nu midden in een woonwijk.
Niet te bevatten.
Het schip staat dus gewoon rechtop en ongeveer ook nog waterpas triomfantelijk op het land.
Het schijnt dat het op drie huizen terecht is gekomen.
Ik denk dat dit zal blijven liggen tot nagedachtenis aan de tsunami.

Zondag nieuwe dag nieuwe kansen.
Ook nu gaan we samen met Munir onze chauffeur weer een tochtje maken langs de grillige kustlijn richting Lohng (als ik het goed geschreven heb).
Prachtige ruige vormen en stukken bossen passeren onze auto.
Overal zijn ze aan de weg aan het werken en nieuwe bruggen aan het maken.
De lengte van de weg valt op zich wel mee, het is meer de bochten en de hobbels die echt zeer vermoeiend zijn.
Je doet ongeveer een uur over een stuk van pak um beet 25 kilometer.
Onderweg nog een prachtige waterval gezien en woeste landschappen die weer worden afgewisseld met oerbossen.
Ook valt op dat het weer ontzettend wisselvallig kan zijn.
Het een moment denk je dat er een enorm pak regen valt en het andere is het weer een stralende zon,en moet je je weer flink in sauzen met zonnecreme factor 50.
Op de terug weg nog een italiaans restaurant bezocht, jammie,jammie.
Ongelooflijk lekker, vers uit eigen houtgestookte oventje.
Wat blijkt is dat er alleen maar mensen komen die hier werken en geen mensen uit Banda Aceh.
De italiaansekeuken slaat hier klaarblijkelijk niet erg aan.
Maar m'n pizza 'frutti di mare' smaakte er niet minder door.
's avonds in het guesthouse samen Qrien nog naar de rugby interland Wales-England gekeken. Super spannend. Eindstand 27-19.
Maar morgen vroeg weer op en aan het werk.

Groetjes