Naar het Toddler House

Nadat we weer gearriveerd waren in het guesthouse, was het weer tijd voor Ziggy z’n middag nappie.
Zien slapen, doet slapen, dus besloten we zelf ook nog maar eens een dutje te doen.
’s Middags werden we opgehaald voor een bezoek aan het Toddlerhouse, dat is het huis waar Ziggy vanaf vorig jaar in mocht vertoeven samen met zijn kornuiten.
Een van de oudere meisjes kwam hiervoor naar ons Guesthouse. Zij heeft zich altijd ontfermd over hem en Ziggy was haar kleine grote vriend en ze zorgde er altijd voor dat hij niets te kort kwam. Zij zal straks naar Amerika gaan. Hopelijk kunnen we haar adoptie ouders achterhalen!

Dit was ook het moment voor de andere kinderen om afscheid te nemen van Ziggy.
Toen we door de poort naar binnen liepen werd hij al vanaf het balkon welkom geroepen: Eliezer, Eliezer, Eliezer.
Nadat Jocye (een Amerikaanse medewerkster) ons rond had geleid door het gebouw liet Ziggy trots zijn slaapkamer zien waar hij met nog 7 andere trawanten sliep: 4 ijzeren stapelbedjes dat was het: hoe basis kan het zijn.
Vervolgens werd buiten met alle nanny’s het afscheids’feest’ gehouden.
Dit was een ontroerend moment omdat alle kinderen en nanny’s in een kring een afscheids lied zingen en klappen. Ieder kind weet uiteindelijk ook dat er een dag komt waarop alle andere kinderen hun uit zullen zwaaien. Elk vertrekkend kind heeft meestal een rugzak die symbolisch maar ook letterlijk het vertrek inluidt. Er zijn zelfs kinderen die ermee naar bed gaan zo belangrijk is dit voor hun. Ook Ziggy sjouwt de hele dag met zijn rugzak met belangrijke spullen in rond! Vooral zijn oude verjaardagskaarten met geluid gaan overal, tot vervelends toe, mee naar toe…..
Ziggy vond het afscheidsgezang niet zo heel belangrijk. Hij ging eerst naar binnen om voor zichzelf een stoel te regelen waar hij op kon zitten en toen dat geregeld was pakte hij een van muziek kaarten uit zijn rugzak en een zakje chips en begon aandachtig de kaart te beluisteren.
Hoe hard er ook gezongen en geklapt werd, meneer was druk met zichzelf.
Uiteindelijk had hij in de gaten dat het toch om hem ging. Hij stond op, rende naar binnen en kwam op het moment suprème, toen we al applaudisserend afsloten, weer tevoorschijn op de grote trap! Iedereen lag in een deuk van het lachen om deze grappige actie maar hijzelf bleef koelbloedig serieus!

Als toefje op de taart hadden we ook nog voor ieder kind een belleblaas blazer (of hoe heet zo iets) meegenomen en iets lekkers voor te snoepen. Een voor een kwamen alle 80 kids hun presentje ophalen en bedankten met een grote Merci! Alsof kerstmis al op 21 december was begonnen. .
Na de rondleiding was het tijd om afscheid te nemen van het toddlerhouse en gingen we voor het avondeten terug naar het mainhouse.
Zoals elke avond weer een gezellige happening met zo’n 15 mensen.
Het enige dat Ziggy niet zo gezellig vindt zijn de 4 honden, en dan vooral de kleine blaffende tekkel! Voor ons des te gezelliger want er zijn 2 Deense Doggen bij: een oude tante van 11 jaar en een jonge dog van 6 maanden. We voelen ons zo wel echt helemaal thuis met alle leuke herinneringen aan onze Grote Grijze!

Om 19.00 uur reden we met Bratt, Louis en kids terug naar het Guesthouse waar ook nu voor Ziggy al heel snel het zandmannetje langs kwam. Deze avond een half uur vol zang en gebrabbel voor een lange nachtrust van weer een dikke 10 uur ;-)
En dat vinden papaah en mamaah helemaal zo vervelend nog niet!

Het enige dat voor ons nog wel ‘vervelend’ is is dat Ziggy ‘papa’ roept als hij mama bedoelt en ‘mama’ schreeuwt (terwijl je naast hem staat) als hij papa iets wil vragen, lekker duidelijk! (ennuh Marcel: zolang hij nog niet: ‘hej’ ‘joehoe’ roept vinden we het nog wel te doen)
Maar voordat we in Nederland zijn hopen we hem het verschil duidelijk te hebben gemaakt!

Wordt vervolgd