Finally a happyfamiliy

Hallo allemaal,

Eindelijk,eindelijk,eindelijk.
Na jaren van wachten en er na toe te leven,zijn we eindelijk waar we wilden zijn,in Haiti bij Ziggy.
Onvoorstelbaar vooralsnog,omdat we in zo’n korte tijd dingen hebben moeten regelen .
Maar goed ,de hoofdzaak is dat we er zijn en dat we kunnen zien waar ons mannetje liefdevol is verzorgd.Respect.
De laatste keer dat we schreven waren we net gearriveerd in het Airport Hotel in Miami.
Nadat we net een paar uurtjes in bed lagen,ging het brandalarm af door het gehele gebouw.
We werden verzocht om zo snel mogelijk op te staan en ons naar buiten te begeven,shitt.
Dat er ook nog bij.Je zit te twijfelen of dat je alle koffers moet inpakken,of dat je zo naar buiten moet rennen,en wachten totdat je weer terug mag gaan naar je kamer,als die nog bestaat ,nadat de brandweer het sein brandmeester heeft gegeven of niet.
Wat een dilemma.
Net toen we de deur uit wilden gaan en toch onze belangrijkste papieren en geld bijelkaar hadden gesprokkeld,kwamen de eerste gasten van onze etage weer terug met de mededeling dat er vals alarm was,en welteruste.
De resterende vier uur die nog over waren hadden we toch niet meer zoveel geslapen,te veel dingen die door onze hoofdjes gonsde.
Voordeel was wel dat ons niet versliepen en dus fris en monter de wekker uit konden zetten om 6.30.
Na een Take-Away ontbijtje op de airport konden we ons begeven naar de gate alwaar we onze reis konden voortzetten richting Haiti.
Wat toch wel opvalt op de airport is dat de baliemedewerkers niet erg vriendelijke gezichten hebben,schijnt erg pijnlijk te zijn om een glimlachje op je smoeltje te zetten.
Negeren dan maar,we hebben wel iets leukers te doen.
Toen we bij de gate kwamen,was het al een heel kleurrijk geheel met vrolijk opgedofte mensen die er op hun allerbest uitzagen.
Veel Haitianen die voor de kerst hun famieleden gaan bezoeken.
Om 9.30 konden we aan boord gaan.
De vlucht duurt ongeveer anderhalf uur en wat opvalt is dat het er een heerlijke relaxte sfeer heerst.
Super onwerkelijk toen we om even voor twaalf uur door de douane en ons richting uitgang begaven.
Buiten stond iemand van GLA ons al op te wachten.
We liepen met hem mee,en we moesten nog even blijven wachten omdat de auto waarmee James zou komen ,pech had gehad.
De temperatuur buiten is warmer dan dat ik had verwacht.Zeer warm [35 graden] en enorm vochtig.
Eventjes wennen.
Na een kleine drie kwartier kwam James aangereden met z’n grote four weel drive auto.
Geen overbodige luxe want de wegen zijn bar en boos.
Net als het rij gedrag van de meeste weggebruikers.
Kris kras door de stad begaven we ons richting bergen,alwaar het weeshuis ligt.
Langs vele winkeltjes en stalletjes met etenswaar klommen we naar boven.
Hierboven is de temperatuur goed te hebben,ook omdat het nu bijna zover is.
Eindelijk staan we voor de poort van het guesthouse waar we verblijven de komende dagen.
De poort ging open en James reed de auto naar binnen.
We begonnen onze koffers uit te laden,en net toen ik de laatste naar binnen aan het brengen was,zag ik een bekend mannetje lopen.
Onbeschrijvelijk als het moment dan eindelijk is aangebroken.
Marina zat op de grond en Ziggy liep naar een tafeltje waar hij verjaardagskaarten aan het pakken was,die hij gekregen had de afgelopen 2 jaar.
Ook nam hij trots het fotoboekje mee waar hij mama en papa aan het duiden was.
Ja, daar sta je dan tegenover zo’n klein mannetje.
Het leuke is dat hij absoluut niet verlegen is ,en dat hij genoeg te vertellen heeft in het Creools.
Maar met een hoop aanwijzen en dingen oppakken snappen we elkaar een klein beetje.
Na de heerlijk maaltijd in het Mainhouse zijn we met z’n 3-en in bed gekropen en hebben we geslapen (en gesnurkt, ja dat kan Ziggy ook) tot 6 vanochtend.

Ziggy is zo relaxed en ontspannen, roept steeds papaah, mamaah, dat het voor ons alleen nog maar extra meer voldoening geeft dat we deze stap ooit genomen hebben!!!!

Morgen het vervolg……. We hebben maar even internettijd!

Lieve groetjes uit Haiti!