Hier ben ik weer

Hallo allemaal weer.

De laatste volle werkweek zit er voor ons op.
De weken zijn hier toch wel voorbij gevlogen, al had ik dat op sommige dagen ook wel een beetje gehoopt om heel eerlijk te zijn.
We zijn er ons van bewust geworden dat we de doelstelling die we eigenlijk voor ogen hadden toch niet geheel gaan halen.
Dat heeft ten eerste toch wel te maken met het grote onbekende werkterrein. Ten tweede, het niet echt goed kunnen overbrengen van onze kijk op het geheel.
En ten derde, de medewerking van de PDAM hier in Bandah Aceh.
s' Avonds op het balkon, hier in ons guesthouse, hebben we het er vaak over met onze medebewoners.

Maar van de andere kant moeten we ons toch niet geheel weg cijferen, omdat we toch het een en ander in de woonwijk op kaart hebben gekregen.
Het is nu alleen een beetje zonde dat er na ons geen aflossing komt.
We zijn bang dat hetgeen we nu hebben gedaan, dadelijk verloren gaat als de draad niet wordt opgepikt.
Volgens Jan Kraaij, onze steun en toeverlaat hier in het guesthouse, duurt het altijd ontzettend lang voordat je in Indonesie uberhaupt een klein succesje kunt boeken.
Je kunt in 4 weken tijd niet een manier van werken veranderen cq mentaliteit.
Daar heb je toch een langere adem voor nodig.
Met die gedachte proberen wij ons werk hier de laatste tijd nog te volbrengen en dat zal zeker nog wel lukken.

We waren donderdag nog even naar de 'buren' geweest van Bandah Aceh,nl Aceh Besar.
Dit is een compleet ander bedrijf dan het onze.De directeur is een zeer sympathieke man, niet groter dan pakumbeet 1.50 cm.
Hij is de engelse taal goed machtig en kan ook goed uitleggen over zijn bedrijf.
We werden gelijk uitgenodigd om een vorkje mee te prikken met hem.
De man was op z'n buitenverblijf midden in de jungle.
Het waterleiding bedrijf had er net een nieuw pompstation gebouwd en was pas een kleine maand operationeel.
Een schitterende omgeving om er te werken.

De goede man verbleef hier altijd met z'n familie in de weekendes en de vakanties.
Aangezien dat het donderdag hier chinees nieuwjaar was had het bedrijf een dagje vrij.
Wij hadden die dag omgeruild met vrijdag, omdat vrijdags altijd de moslims naar de moskee gaan om 12 uur en dan 2 uur de boel de boel laten.

s' Avonds waren we weer uitgenodigd voor het afscheidsdiner van een paar jongens die terug gingen naar Nederland, waaronder onze huisgenoot Ger-Ton.
De vrijdag hadden we dus vrij en waren van plan om een paar kiekjes te nemen van de grote moskee midden in de stad.
Naar binnen gaan mocht niet, vermoedelijk omdat het vrijdag gebed zo van start ging.
Tjezus,wat een drukte van belang in en rond de moskee.
Je ziet dan werkelijk geen auto meer rijden op straat, wat een rust.
s'Middags naar het stedelijk museum gegaan van Bandah Aceh.
Stelde niet veel voor, een paar oude foto's uit de Hollandse tijd en een opgezette beer, die er muf uit zag na al die jaren.

Zaterdagmorgen waren we van plan om naar het Hollandse Kerkhof te gaan dat midden in het centrum is gevestigd.
Op het kerkhof liggen oud militairen en familie leden van Nederlanders die hier zo'n dikke honderd jaar geleden hebben gediend. Was wel de moeite waard.
Ook het kerkhof heeft flink geleden onder de tsunami.
Veel graven waren behoorlijk aan getast.
Het kerkhof ligt er desondanks toch nog mooi erbij, omdat het door een tuinman goed wordt onderhouden. Daarna nog langs de kust gereden opzoek naar een oud ford dat er nog moest liggen.
Was niet meer zo gek veel van over, maar we hadden toch nog een mooi uitzicht over de kustlijn.
Op de terugweg hebben we onszelf getrakteerd op een kokosnoot.
Jaja, de pret kan niet op hier in het weekend.
Morgen staat er niet veel op de planning, een beetje lezen en wat hangen in de zon.
Ach ja je kunt het slechter treffen niet waar??